"Dziewczyna z pociągu" Paula Hawkins (16/2016)

Sceptycznie podchodzę do książek okrzykniętych bestsellerami i staram się nie mieć żadnych oczekiwań, kiedy już sięgam po taką powieść. Tym razem zdecydowałam się na książkę słuchaną i to był dobry wybór. Audiobook czytany jest przez Karolinę Gruszkę – lubię ją, więc nastawiona byłam dobrze. Podobała mi się jej interpretacja.

Książką nie jestem rozczarowana, czytało (słuchało) się dobrze, wciągnęło mnie, ale mimo to, nie rozumiem wszechobecnych zachwytów i aż takiego sukcesu tej powieści. Samej książce nie mogę za wiele zarzucić, jeśli już, to może bardziej wydawcy oberwałoby się za dwie rzeczy – za łatkę bestsellera i za nazywanie powieści kryminałem lub thrillerem.

Lubię podróże pociągiem, choć nie zdarzają mi się one zbyt często. Lubię obserwować zmieniające się obrazy za oknem, ludzi na stacjach, pasażerów w pociągu, zastanawiać się kim są, gdzie i po co jadą. Wielu z nas zapewne tak robi, robi też tak Rachel, główna bohaterka „Dziewczyny z pociągu”. Codziennie rano wsiada ona do pociągu do Londynu, jedzie do pracy, obserwując przez okno migające obrazy, ze szczególnym zainteresowaniem przyglądając się domowi Jess i Jasona. Wszystko byłoby fajnie, gdyby nie to, że Rachel faktycznie pociągiem jeździ, ale nie do pracy, że prawie codziennie jest nietrzeźwa i że owszem, obserwuje pewną parę, ale nie dość, że nie mają oni na imię Jess i Jason, to owa Jess, czyli w rzeczywistości Megan, pewnego dnia staje się zaginiona. W ten sposób rozpoczyna się akcja powieści, a wraz z jej rozwojem dowiadujemy się coraz więcej o Rachel, Megan i Annie – trzech kobietach, których losy kształtują fabułę powieści. Wszystkie trzy postacie, a zwłaszcza Rachel, są naprawdę świetnie skonstruowane. To, czy się je lubi czy nie, to jedno, ale żadnej z kobiet odmówić nie można wyrazistości i głębi. Nie są to postacie płaskie, jednowymiarowe – każda jest bardzo jakaś, każda kryje tajemnice.

„Dziewczyny z pociągu” nie zaklasyfikowałabym jako kryminał czy thriller, jak krzyczą do nas hasła z okładki. Po kryminale oczekuję dreszczyku emocji, może nawet strachu, wartkiej akcji, okrutnych zbrodni. Tutaj tego nie ma. Zamiast tego mamy portrety psychologiczne trzech wspomnianych już kobiet – rozwódki Rachel, alkoholiczki, która sięgnęła dna i niespecjalnie chyba stara się, by od tego dna się odbić; Anny, żony Toma, byłego męża Rachel; Megan – zaginionej dziewczyny, wcześniej nazywanej Jess przez Rachel. Gdybym miała określić gatunek powieści, to jest to coś pomiędzy dramatem a powieścią psychologiczną, choć do żadnej z grup w pełnie nie pasuje. Niewątpliwie bohaterki są tu niezmiernie ważne i to ich postacie stanowią kanwę całej powieści.

Jasne, książka zasługuje na uwagę, ale nie rozumiem jednak, dlaczego Stephen King zarwał z jej powodu nockę…

Przeczytane: 23.02.2016

Moja ocena: 7/10