"Pan Mercedes" Stephen King (19/2015)

Oj, ależ mi się to nie podobało…

Nie będę książki porównywała do innych dzieł Kinga, bo ani za dużo Kinga nie czytałam, żeby to robić, ani nie oceniam tej książki przez pryzmat „spodziewałam się po Kingu czegoś więcej”, bo tak nie jest. Szczerze mówiąc, chciałam po Kinga sięgnąć bo rzeczywiście mało go znam (czytałam wcześniej jedynie „Zieloną milę” i „Lśnienie”) i owszem, miałam nadzieję, że trafię na powieść mistrza, która mnie pochłonie i tak przyciągnie, że nie będę mogła doczekać się kolejnej powieści jego. No tak się nie stało, ale do samego autora oczywiście się nie zrażam i chętnie wkrótce przeczytam coś bardziej „Kingowego”.

Opowieść zaczyna się bardzo obiecująco, sam pomysł na historię od początku mnie zainteresował i wydał się dobry. Niestety, poza dobrym pomysłem, nie podobało mi się tu nic więcej.

Nie podobał mi się styl, język jakim posługiwał się autor. Nie podobał mi się psychol Brady – był aż za bardzo psycholowaty. I nie, zdecydowanie nie odbieram tego jako dobrą kreację – że taki miał być i autorowi się to udało, skoro bohatera nie polubiłam. A już te wątki, w których psycholek opowiadał o pożądliwym swym stosunku do własnej matki i o macaniu jej piersi – no dziękuję bardzo, ale mnie to odrzuca, nie przyciąga. Serio, nie da się już napisać kryminału bez wstawek seksualno-perwersyjnych? Przecież Brady i bez tego był już wyjątkowo wypaczony.

Samo prowadzenie sprawy – mamy oczywiście emerytowanego policjanta oraz kilka dość przypadkowych osób (aczkolwiek umiejętności tych osób nie są przypadkowe; aż dziw bierze, że posiadają akurat te cechy i umiejętności, które pozwalają na rozwiązanie zagadki). Typowo. Momentami przewidywalnie. Postacie zbudowane i opisane są dobrze, niemniej chwilami brak w nich logiki – raz zachowują się błyskotliwie, inteligentnie, po to, by za chwilę zrobić coś niesamowicie głupiego. Większość akcji jest dość przewidywalna, nie ma tu większych zaskoczeń w następnych krokach „detektywów”, ani w zachowaniu poszukiwanego. Brak zaskoczenia jest też niejako powiązany z tym, że winnego znamy od początku a jego historię poznajemy od niego samego przez całą akcję książki. Do tego, zakończenie troszkę ‘od czapy’.

Podsumowując, nie podobało mi się. Szczerze wątpię, czy książka odniosłaby taki sam sukces, gdyby sygnowana była jakimś innym, mniej popularnym nazwiskiem. King mógł sobie na takie coś pozwolić, nie wpłynie to na postrzeganie go jako ‘mistrza’, ale gdyby usunąć tą pozycję z jego dorobku, to pewnie za wiele by się nie stało.

A teraz muszę sobie szybciutko jakiś horror Kinga znaleźć, żeby zatrzeć to nieprzyjemne wrażenie po „Panu Mercedesie”.

Przeczytane: 27.02.2015

Moja ocena: 4/10