"Syrenka" Camilla Läckberg (34/2016)

Saga o Fjällbace; tom 6

No dobrze, mamy i kolejny tom z cyklu o Fjällbace. Jest lepiej niż w „Niemieckim bękarcie”, ale że ja to zawsze muszę być przewrotna, to coś co było plusem w części poprzedniej, teraz zgubiło pionową kreseczkę i został minus… Czepiam się? Cóż, nikt nie mówił, że nie jestem wybredna, zmienna i przewrotna. Wręcz przeciwnie.

Po lekturze „Niemieckiego bękarta” pisałam tak:

„Powieść dobrze wpisuje się w całość, jaką tworzy cykl o Fjällbace, natomiast jako pojedyncza książka nie należy do najlepszych w swojej klasie i ustępuje miejsca innym tomom sagi”.

Co mogę powiedzieć o „Syrence”? Że owszem, ta również wpisuje się w całość Fjällbacki, ale tym razem zaczynam czuć przesyt całego cyklu. „Syrenka” jest tomem szóstym cyklu, a przez te wszystkie części schemat powieści nie zmienił się ani o krztynę. Lubię w fabule przemieszanie przeszłości z teraźniejszością, lubię, kiedy trupy zamknięte w szafie na wiele lat wypadają z niej z hukiem po długim czasie. Kiedy jednak dokładnie z tym samym schematem mam do czynienia przez cały cykl, to trochę to już nudzi.

Znowu Erika gra pierwsze skrzypce w rozwiązaniu zagadki. To znów ona dostrzega coś, co umyka policji. Niczym Harry Hole, widzi niewidzialne i doprowadza do wyjaśnienia tajemnicy. Zaczynam mieć wrażenie, że skandynawska policja to same tłuki, Harry Hole w Norwegii i Ericka Falck w Szwecji odwalają za nich robotę.

Nieco mniej tu wątków obyczajowych, to się chwali. To co jest, pozostało ckliwe jak poprzednio, ale jest tego mniej. Da się czytać, choć dla mnie tego lukru i naiwności mogłoby być jeszcze mniej.

Historia kryminalna – daleko bardziej mroczna niż poprzednio. Tak, mroczna to dobre słowo. Może nie było strasznie, nie było krwawo, ale było mroczno i ponuro. To wciąga, choć momentami i przytłacza. Kryminałom jednak takie rzeczy przystoją.

Serię dalej będę czytać, ale szczerze mówiąc, całość zaczyna mnie nieco nużyć.

Przeczytane: 29.05.2016

Moja ocena: 6/10