wtorek, 1 sierpnia 2017

6na1 "Świnia ryje w sieci, czyli z pamiętnika hejtera" PigOut (61/2017)

Halo, halo! Tu projekt #6na1! Tym razem obśmiewamy naszą rzeczywistość i wraz z PigOutem kpimy z czego tylko się da!

No dobra, byłam sceptycznie nastawiona do tej książki i powiedzieć, że byłam „trochę sceptyczna” to nie powiedzieć nic. Nie to, że mam coś przeciwko autorowi (bo nie znam, to nie mam nic przeciwko), ale powiedzmy, że mój stosunek do książek wydanych przez celebrytów, blogerów, aktorów jest dość oziębły. Tym razem przyznać jednak muszę, że ubawiłam się przednio, przeczytało się to szybko, więc jeśli tylko nie spodziewacie się czegoś na miarę „Dziadów” czy choćby „Lalki”, to śmiało mogę Wam „Świnię…” polecić. Wartkim korytem (sic!) myśli PigOuta spływają i za pomocą lekkiego pióra przybrały nawet zabawną postać.

Mojemu początkowemu negatywnemu nastawieniu sprzyjał też tytuł. Świnia, hejter… No faktycznie, hejt jako coś, czym należy epatować. Tymczasem okazało się, że hejtu w książce nie ma wcale. Jest sarkazm, jest ironia (również autoironia), ale to nie hejt od razu. Uwielbiam sarkazm i ironię, więc stopniowo, strona za stroną, było coraz lepiej.

Książka to zbiór krótkich, szyderczych tekstów, prawie że samo się czytających. Nie wiem, czy teksty w książce są powieleniem bloga, bo bloga PigOuta nie znam. Jakbyście chcieli wyszydzić wszystko co przyjdzie Wam do głowy, to PigOut podpowie Wam jak. Niczemu z otaczającego nas świata nie ujdzie na sucho. I choć faktycznie może to wyglądać początkowo na hejt, to tak naprawdę jest to prześmiewcze i krytyczne spojrzenie na dzisiejszy, współczesny świat.

Bo wiecie, prawda jest taka, że ja to się z wieloma przemyśleniami PigOuta zgadzam i identyfikuję. No bo czy ja to się mało zastanawiałam nad fenomenem crocksów? Ależ zastanawiałam. Niestety, do niczego nie doszłam i popularności tych plastikowych kapci nie rozumiem nadal. Podzielam z PigOutem również zdanie o spędzaniu Sylwestra i gdybym miała telewizor, byłabym podobnym nolifem oglądającym koncerty emitowane przez TVP czy TVN. Jak się okazuje, jestem jeszcze większym nolifem, bo z powodu braku szklanego ekranu, nawet na telewizyjnych koncertach się nie ubawiłam. Właśnie z rozdziału o mało hucznym Sylwestrze przed tv pochodzi jeden z cytatów, który wywołał u mnie potężny atak śmiechu:

„Stolicę rozświetlił dopiero Piasek… swoimi zębami. Jebaniutki, wyglądał, jakby zrobił sobie protezę z drażetek gum Orbit.” (s.150)

Ostatnia część książki to najwięcej prywaty autora. Czytacie pudelka? Ja nie, ale jak widać, tkwi we mnie potrzeba popodglądania czyjegoś życia. Z niekłamaną przyjemnością czytałam o złej karmie krążącej nad PigOutem i czułam się jak rasowa czytelniczka internetowych portali plotkarskich (przynajmniej tak to sobie wyobrażam). Mój wewnętrzny troll cieszący się z nieszczęścia innych został nakarmiony.

Zawsze mam problem z oceną takich książek. Z jednej strony, trudno to w ogóle nazwać książką – w porównaniu z ‘prawdziwą’ literaturą, ocena 7/10 to naprawdę duuuużo. Jeśli jednak nieco spuścić z tonu i porównywać „Świnię…” jedynie z innymi książkami ze swojej kategorii, to wypada to naprawdę śmiesznie.

Już myślałam, że jestem aspołeczna, że tak bardzo nie rozumiem szału promocji w Lidlu, sukcesu crocksów i Greya. Dzięki PigOutowi widzę, że co najmniej jeszcze jedna osoba ma podobnie. 

Przeczytane: 26.07.2017
Moja ocena: 7/10

Recenzje pozostałych blogerów biorących udział w projekcie znajdziecie tutaj:

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz